Το Τραγούδι του Ανέμου

Το νησί είχες αφήσει στον καιρό του πολέμου

λησμονιά προσπαθούσες να βρεις, μα του κάκου

πάντα σ’ έφερνε πίσω το τραγούδι του ανέμου

να μιλήσεις φοβόσουν – τώρα σώπα και άκου!

Δες: τα σύννεφα παίρνουν ξανά τη μορφή σου

όσα νόμιζες πια πεθαμένα θυμήσου!

Το μυαλό σου γυρίζει στο σβησμένο καντήλι

και μια κόρη θλιμμένη που κούναε μαντήλι

Τάχα ποιος να προσμένει τώρα πια στο νησί σου;

Ένας τύμβος μονάχος που κοιμάται η αδερφή σου

και ο άνεμος που όλο γυρίζει και κλαίει,

στα χαλάσματα πάνου το τραγούδι σου λέει…

Η πομπή προχωράει με τραγούδια θανάτου

τη Λητώ μη θρηνήσεις που για πάντα εχάθη

μ’ αν ο ήλιος κατέβει στης αρμύρας τα βάθη

στο νησί των ανέμων, όλα πάλι δικά του.

Δε θα στέκουμε άλλο με σκυμμένο κεφάλι

το νησί θα φωτίζεις με τη λάμψη σου πάλι!