Μάνα

Μάνα μου με τους δυο σου γιους, τη μια σου θυγατέρα

τι έχεις μανούλα μου γλυκειά, και βαριαναστενάζεις;

Οι γιοι μου εμπαρκάρανε, κι’ η θάλασσα τους τρώει

κι’ η κόρη εξενιτεύτηκε κι’ απόμεινα μονάχη

ωσάν το έρημο δεντρί που οι κλώνοι του λυγίσαν

ωσάν το έρημο δεντρί, το πικραγαπημένο

Μάνα τα δάκρυα σκούπισε, και μη βαριαστενάζεις

μον’ στείλε το αϊτόπουλο να πάει για να τους εύρει

να τους μηνύσει για να ‘ρθούν να σε σφιχταγκαλιάσουν

Και κίνησε τ’ αϊτόπουλο να πάει για να τους εύρει

χώρες και χώρες γύρισε μα πουθενά δεν ήσαν

όλο τον κόσμο ρώτησε μ’ απάντηση δεν πήρε

μόνο ένα έρημο δεντρί με λυγισμένα κλώνια

μόνο ένα έρημο δεντρί απάντηση του δίνει

- Τα παλληκάρια κοίτονται στης θάλασσας τα βάθη

κι’ η κόρη η πεντάμορφη κοιμάται μεσ’ στο μνήμα

- Να μην τ’ ακούσει η μάνα τους, κι’ εράγισε η καρδιά της!

- Να της το πεις της μάνας τους, ν’ αναπαυθεί η ψυχή της

μη μένει πια σαν το δεντρί που οι κλώνοι του λυγίσαν

μη μένει πια σαν το δεντρί το πικραγαπημένο