Άνοιξα την τηλεόραση. Εκφωνητές αλαφιασμένοι ξεχύθηκαν στο σαλόνι μου.
Βία παντού. Τρόμος. Μάνα σκότωσε τα παιδιά της. Γιος σκότωσε τους γονείς του. Εγκληματικότητα. Η οικονομική κρίση. Θα πεινάσουμε. Θα πούμε το ψωμί ψωμάκι. Διεφθαρμένοι πολιτικοί. Σκάνδαλα. Ληστές. Διαρρήκτες. Η βίλα των οργίων. Έρχεται κύμα καύσωνα. Η χώρα σε πύρινο κλοιό. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ποιοι σκότωσαν τον τριανταπεντάχρονο; Που έφτασαν τα spread; Αδίστακτοι τρομοκράτες. Η χώρα στο έλεος του χιονιά. Καίνε την Αθήνα. Κουκουλοφόροι. Που θα φτάσει φέτος το αρνί; Θα πεινάσουμε. Μπαίνουν στα σπίτια μας. Θα πεινάσουμε. Ο Μολώχ της ασφάλτου. Θα πεινάσουμε. Οι Γερμανοί ξανάρχονται. Θα πεινάσουμε.
Πετάχτηκα πάνω τρομαγμένος. «Πρέπει να κλειδώσω», είπα. «Ο εχθρός είναι παντού. Πρέπει να προστατευθούμε».
Ακούμπησες το μάγουλό σου στην τηλεόραση. «Δε χρειάζεται να κλειδώσεις», είπες σχεδόν αφηρημένα χαϊδεύοντας την οθόνη. «Ο εχθρός είναι ένας. Και βρίσκεται κιόλας εδώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου