Το Μοιρολόι

Καμιά φορά, όταν οι ώρες τελειώνουν, ακούω...

Από μακριά ξαπλώνεται, κυλά και τρεμοσβήνει

στην άκρη τ’ ουρανού.

Είν’ η αλήθεια μας καπνός, φωτιά και σκοτοδίνη

στο δαίδαλο του νου;

Αν μ’ αγαπάς μη μ’ αρνηθείς, ποτέ να μη μου κρύψεις

εκείνο το παιδί

που ζει βαθειά μεσ’ στην καρδιά, και πέρα από τις τύψεις

καθάρια θα με δει.

Αν με προδώσεις θα χαθώ, για πάντα θα γυρίσω

στη μαύρη σκοτεινιά.

Κι’ όταν ακούσεις το λυγμό, να μην κοιτάξεις πίσω,

μον’ άνοιξε πανιά...