Αναζητώντας ένα όνειρο

Στριμωγμένοι στο παλιό λεωφορείο, αγκομαχώντας να διαβούμε την ασφάλτινη κόλαση

Τσιμέντο πάνω σε τσιμέντο, όγκοι ατελείωτοι

Σωροί σκουπιδιών κάτω από τον καυτό ήλιο

Και σε ρώτησα:

Πως αντέχουμε να ζούμε σ’ αυτό τον εφιάλτη;

Και σε ρώτησα:

Μήπως πρέπει να κάνουμε μια καινούργια αρχή;

Και μου είπες:

Κοιτάζω τα παιδιά που πεινάνε. Πως μπορείς να μου μιλάς για διαμαντόπετρες;

Και μου είπες:

Όταν έρχονται να σου κόψουν το δάχτυλο, δεν έχεις ανάγκη πια τα δαχτυλίδια

Κι’ ύστερα, ήρθε το βράδυ...

Νιώθοντας το άγγιγμα της αύρας, την ώρα του δειλινού

Μυρίζοντας την ευωδιά της άνοιξης

Περπατώντας μαγεμένος μέσα σε ένα πολύχρωμο κόσμο

Κάθε στιγμή, μια γιορτή

Κάθε ανάσα, η μυρωδιά του γιασεμιού

Η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται

Η νύχτα που ονειρεύτηκες

Και σκέφτηκα:

Μήπως αυτό είναι που περίμενα πάντα;

Ψάχνοντας το άγγιγμά σου, Αθήνα

Αναζητώντας το άρωμά σου

Αν μπορώ να ζήσω μέσα στο όνειρο, πρέπει - αλήθεια - να ξυπνήσω;

Και μετά, ξύπνησα.