Κλεισμένος μες στην άδεια κάμαρή του
στο σπίτι το έρημο που περνά τα χρόνια του τα τελευταία
τώρα πια γέρος - άρρωστος - κάθεται και αναπολεί
(η παρηγορία του η μοναδική αυτή πια είναι).
Η τωρινή ζωή καθόλου πια για σένα δεν υπάρχει.
Οι θύμησες της ηδονής έρχονται και σε τυλίγουν,
όχι τη νύχτα μόνο, αλλά και την ημέρα - όλη την ημέρα.
Τώρα που όλα τελειώνουν, κι ο θίασος ο αόρατος έχει πια φύγει,
θα άλλαζες άραγε την τέχνη σου με το νεανικό σου σώμα -
το σώμα που τόσο λάτρεψες, τα μέλη τα σφιχτοδεμένα, τα κόκκινα χείλη,
την ηδονή της σάρκας, τα άνομα τα πάθη;
Θυμάσαι πως έτρεμες κάποτε τα γηρατειά,
πόσο γελοίοι και θλιβεροί σου φαίνονταν οι γέροντες;
Τώρα η άθλια η μορφή τους από τον καθρέφτη σου προβάλλει
κάθε πρωί και σε κοιτάζει.
Έψαξες την αιώνια νεότητα μέσα στην τέχνη
(ήξερες πάντοτε πως κι αυτή η ελπίδα ήταν ένα ψέμα
για να παρηγοριέσαι κάπως καθώς πέρναγε η ζωή σου).
Τώρα που όλα πια τελειώνουν, μη δειλιάσεις.
Η νιότη έχει πια περάσει, κι η ηδονή σου ανάμνηση μια μακρινή μονάχα είναι.
Λόγο δεν έχεις πια να συνεχίσεις, και το ξέρεις.
Τίποτε πια δεν έχεις να σου λείψει.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
για τίποτα μη μετανιώσεις – όσα έζησες είναι μια ανάμνηση ωραία, μια ανάμνηση στιγμών ηδονικών –
κλείσε τα μάτια και θυμήσου όσα είχες, κι ύστερα
χωρίς πικρία, χωρίς λύπη και χωρίς ντροπή,
αποχαιρέτα την ζωή που τώρα χάνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου