Κρώζουν φριχτά τα φτερωτά βουβάλια
απάνω απ’ τις ψηλές βουνοκορφές:
Τώρα διαβαίνουν με σκυμμένα τα κεφάλια
-τα σωθικά μου σαν να σφίγγει μια τανάλια-
του Συμβουλίου του Ντιν θλιμμένες οι μορφές.
Για του Κλιν Σέβαν το χαμό θρηνεί τα βράδια
με σνιφ! κλαψ! λυγμ! της Νομανσλάνδης κάθε νια.
Θνησιγενή ήταν τα φιλιά του και τα χάδια
-κι’ εσύ στον άνεμο ψάχνεις να βρεις σημάδια
πως ξεκληρίστηκε μια ολάκερη γενιά.
Η Νομανσλάνδη έγιν’ ηφαίστειο που κοχλάζει
πολλοί μισούν τον Αυτοκράτορα το Τσινγκ.
Των Τσαλντεάνων το λεφούσι αλαλάζει
πέφτουν μπουνιές και κουτουλιές σαν το χαλάζι
και το Συμβούλιο μετατρέπεται σε ρινγκ.
Τώρα λοιπόν κάθε προδότης και κακούργος
πρέπει να ψάξει μια γωνιά για να κρυφτεί:
μα ο σεβάσμιος Didache (ο ραδιούργος!)
κι’ ο μοχθηρός ο λόρδος Κράουν, ο πανούργος,
παίζουν κρυφά το τελευταίο τους χαρτί.
Και η βασίλισσα των Spades παραγάδι
στη Νομανσλάνδη θ’ αμολήσει μια νυχτιά:
Πρίγκιπας Ρήτζεντ και Μπασέν ντε Λαντρ, ομάδι
-καναπουτσάρ γυμνά- στο ανθρώπινο κοπάδι
ρίχνουνται με τρελήν αποκοτιά.
Μέσα στην πόλη μια ισορροπία του τρόμου
αλλά στους δρόμους η επανάσταση αρχινά.
Το Ρεβιστίνκτ θάθελα νάχα στο πλευρό μου
-μα ο Τεν Μπακς έγινε εκπρόσωπος του νόμου!-
κι’ ο Άρσον τώρα κινδυνεύει αληθινά.
Ο Άγιος Γκράαλ από ψηλά να μας φυλάει:
οι Τσαλντεάνοι πολεμούν τους Ταγιστές.
Εκεί που η επανάσταση χαλάει
η τύχη ξάφνου μας χαμογελάει
-ορμούν του Τάλατ Μπλεντ οι σκακιστές.
Ο Κάουαρντ Ρόμπερτ Φορντ, ο σκηνοθέτης
κοιτάζει της Μουλίν του το γυμνό κορμί:
Κι’ ο Μποχεμιάν, ο εθνικός μας ο συνθέτης
μετανιωμένος που έπαψε να ζει ρεμπέτης
θέλει να πιει κι’ όλο ζητά μιαν αφορμή.
Μα οι Τσαλντεάνοι πάλι στήσανε καρτέρι,
αστράφτουν και βροντάνε τα καναπουτσάρ.
Το Τρίο Στούτζες μέρα μεσημέρι
και τους Ατσίδες με τα Μπλε σ’ ένα παρτέρι
τους πιάσαν με κατεβασμένο φερμουάρ.
Σουρούπωσε: στέκει βουβό το δείλι
δακρύζοντας μπροστά στο μακελειό.
Ο Πράβο Γιάζντι ορθός, δαγκώνοντας τα χείλη
και η Μουλίν σκυφτή, κρατώντας το μαντήλι
τον πόνο τους να πνίξουν πάν’ στο καπηλειό...
