Το χαμένο ποίημα του Ντοτζ του Ενετού για την παράνομη αγάπη ενός νεαρού Απονέζου και μιας πολυτραγουδισμένης Νομανσλανδιανής - που λίγο αργότερα έγινε και αφορμή για να ξεσπάσει ο 1ος Νομανσλανδιανός πόλεμος...
Σηκώστε τα καναπουτσάρ και ξεκινάμε!
Στην πλώρη εγώ, με τη Μουλίν μου αγκαλιά
θα τη γεμίζω με ινδιάνικα φιλιά
και όπου η Σερίφ θε να μας πάρει εκεί θα πάμε.
Με το Μπαρόκο Μπάρμα πάντα στο τιμόνι
μαζί θα σκίζουμε του Ρόνου τα νερά,
και σου ξηγιέμαι παστρικά και καθαρά,
Μουλίν, ποτέ ξανά δε θα σ’ αφήσω μόνη.
Δεν έχω εγώ τα φράγκα του Μπενεφισιάρη
μα έχω μι’ αντρίκια και λεβέντικη καρδιά,
απ’ τ’ αψηλά τα τείχη Χάντριαν πιο φαρδιά,
του Τριζμεζίστ είμαι το πρώτο παλληκάρι.
Τους Τσαλντεάνους πια δε θέλω να φοβάσαι
ξέρω κι’ εγώ από μαγεία Καλντεέν,
κι’ορκίζομαι: Φλάβιους Ζοζέφ να μη με λεν,
αν σου πειράξουνε μια τρίχα όσο κοιμάσαι.
Έλα να γείρεις στην κουβέρτα της φελούκας,
έστρωσα λόβερκραφτ για σένα μαλακό
και θα σου δώσω, Μουλινάκι μου γλυκό,
καναπουτσάρ που θα το ζήλευε ο Σολούκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου